پیمان بازدید مدیرعامل موسسه محیط زیستی سرزمین ایده آل ما در اینباره میگوید:
بحراني به نام زباله كه تبديل به فاجعه شده است ،
در چند دهه اخير با رشد شهر نشيني و همچنين تغيير الگوي مصرف و اسراف گرايي در جامعه ايران ، به خصوص استان سرسبز مان و همچنين هجوم گردشگري انبوه در جغرافياي گيلان ،توليد زباله روز به روز بيشتر شده و نامتوازن بودن رشد تصاعدي زباله و عدم فرهنگ سازي و عدم استفاده از تكنولوژي مناسب جهت رفع اصولي مشكلات در اين حوزه ،متاسفانه ما را به انفجار و بحران زباله در استان رسانده است . همچنین شاهد عدم دغدغه مندي در حفظ و حراست منابع طبيعي در بين مردم و به خصوص مسئولين می باشیم.
در چند دهه اخير اقدامات اساسي و عملگرایانه ای را نديده و لمس نكرده ایم و فرياد چند ساله دغدغه مندان و فعالان محيط زيست به گوش هيچ كدام از مسئولان نرسيده است .این امر باعث شد که اکنون به نقطه اي برسیم كه شاهد انواع بيماري ، آسيب هاي جبران ناپذير در زيست بوم گيلان و همچنين اعتراضات و آسيب هاي اجتماعي و پيامد هاي آن باشیم.
در اولين گام پيش از هر اقدامي ما براي حل مشكل زباله استان نيازمند يك فرمانده جهادي هستيم كه با ايجاد تعامل و همبستگي بين تمام نهاد هاي مرتبط دولتي و مردمي عزم جدي را حاصل كند .
حل مشكل زباله استان بايد دغدغه اول دولتمردان و برنامه اجرايي اول استان باشد تا زمانیكه اين دغدغه به وجود نياید و اين خواسته همگان نباشد آن عزم ملي و جهادي پيش نخواهد آمد.چرا كه متاسفانه با تغيير دولتها و مديران ارشد استان رويكرد ها تغيير ميكند و اينجاست كه مفهوم دغدغه مندي در اين حوزه پر رنگ ترخواهد شد.
متاسفانه در چند سال اخير برخی از نمايندگان مجلس شهر هاي گيلان و همچنين شورا هاي شهرها فقط به صحبت هاي زيبايي در جلسات بسنده كرده اند و اقدام عملي و اجرايي در خروجي اين جلسات ديده نشده است و به عبارتي حفظ محيط زيست يك واژه تزییني در صحبت ها بوده است.
نقش نمايندگان مردمي درخانه ملت براي گرفتن بوجه ملي براي حل اين بحران بسيار پر رنگ مي باشد و همچنین اعضاي شورا هاي شهر و مطالبه گري آنها از دستگاهاي مرتبط. در حل مشکل زباله نباید اقتصادی فکر کرد، زیرا هر مترمربع خاک که آلوده میشود، میلیونها تومان هزینه برای احیای آن خاک لازم است که طبق حسابداری سبز زیانی جبران ناپذیر می باشد.در بحث احداث کارخانه های زباله سوز و کود آلی دولت باید سوبسید اختصاص دهد، باید دیدگاه اقتصادی را کنار بگذاریم و محیط زیستی به مسئله بنگریم ، هر چند در يكي دو سال اخير اقداماتي در بعضي از شهر هاي گيلان شاهد بوديم ولي كافي نبوده است. مثلا ساخت كارخانه كود آلی رودسر ، رشت و بندرانزلي .
ولي متاسفانه به دلیل نبود دانش كافي و ارزيابي دقيق از نوع دستگاه هاي خريداري شده و همچنين نبود زير ساخت هاي مناسب ، نه تنها مشكلات كم نشد بلكه در يكي دو شهر ، محيط زيست آسيب بيشتري ديد . در این بین، تنها مي توان به كارخانه كود آلي رشت اشاره كرد كه وضعيت بهتري را نسبت به سایر کارخانه ها دارد یا در بحث محل دفن زباله ، جز رشت آن هم با كاور كردن زباله هاي سي سال گذشته و همچنين اقداماتي از جمله حصار كشي دور منطقه جهت عدم ورود احشام و ساخت سلول جديد با روش هاي روز دنيا و اقدام به ساخت تصفيه خانه شيرابه ،در ديگر مراكز اقدام جدي و تازه اي ديده نشده است.
در لاهيجان، لنگرود، تالش ،رشت و املش و جاي جاي استان شاهد دفن زباله به بدترين شكل ممكن هستيم که جدا از مرگ تدريجي طبيعت به كل مردم ايران آسيب مي رساند . امروزه شاهد اين هستيم كه اكثر شناگاه هاي ما به دلیل آلودگی ، پرچم زرد ميخورند ، اكثر رودهاي استان آلودگی شدید دارند ، ارتقاء و استفاده از تکنولوژی جدید در بحث کودآلی و ساخت زباله سوز شاید بتواند کمی ازین مشکلات را حل نماید.
امروز گيلان ، جدا از طرح و برنامه هايي كه موجود است ، نيازمند يك فرمانده جهادي براي حل اين بحران است. اميدواریم به زودي اين فرمانده سكان حل مشكل زباله گيلان را به دست گيرد و صداي فرياد مظلومانه ما را به گوش دولتمردان برساند و اقدامات اصولي و اجرايي را شاهد باشيم نه شاهد غرق استان در زباله.
فردا دير است.
برچسب ها :
سراوان
زباله